Op de een of andere manier vind ik het aanvangen van de nacht prachtig. De wolken die zich in de schaduw hullen. De zon die moet toezien hoe de druk van de duisternis haar schouders te veel wordt, vechtend tot het laatste straaltje. Enkel nog kleine lichtjes en flakkerende schijnsels die door het donker snijden. Om uiteindelijk een tocht te volbrengen, waarvan de bestemming onduidelijk lijkt, vasthoudend aan de scherpe kleuren die soms hier en daar, maar andere keren weer overal om je heen zijn. Wetende dat het een zich immer herhalende strijd zonder einde is.



Nachtwerk