Alweer een recensie. Nu niet van een boek, maar van een ‘grachtengordelexpositie’, die haar opening beleefde op de dag waarop minderjarigen meer calorieën bij elkaar verzamelen dan dagelijks verbruikt in een McDonalds-vestiging. Mijn drang tot het schrijven van recensies is
Een jongen die zichzelf om het leven heeft gebracht na pesterijen gebruiken om een punt te maken, mag dat? Het merendeel van de Nederlanders lijkt het daarmee oneens. Dat blijkt bijvoorbeeld uit de felle reacties op een column van Luuk Koelman,
De schelmenroman is terug. Al dan niet van weggeweest. Met Eus van Özcan Akyol kan het genre weer even vooruit. Na jarenlang noeste blogarbeid, kreeg Akyol de kans om twee boeken bij uitgeverij Prometheus te publiceren. Met dit boek is daar
Tijd om voor eens en altijd af te rekenen met Parijs. In deel I sprak ik mijn afkeer van clichématige beschrijvingen van deze stad uit. In deel II en III probeerde ik te laten zien dat voor mij de schoonheid van
