Op een doordeweekse dag, ergens in de jaren negentig, klonk een opgefokte stem door een open raam. In een doodgewoon klaslokaal van een protestantse school viel de juf uit tegen een ventje van een jaar of elf. Zij had gezegd
Gaby’s Geluk is een verhaal over een jonge vrouw in een herberg die smacht naar het geluk. Dan is er de aankondiging van de heer met de tas.
De schep verdwijnt met kracht in de aarde. Zweet zoekt via rimpels een uitweg. De man richt zich op. Hij kijkt naar het land, waar de gewassen groeien die ook dit jaar weer een rijke oogst verborgen houden. Het ziet
2089, 14.45. Het ene na het andere led-lichtje verdwijnt onder de gepantserde vrachtwagen. Versufte bestuurders schrikken wakker als ze rakelings worden ingehaald door het reusachtige gevaarte. Slierten van licht doen hun best de auto’s voor de nabijheid van de vangrail
